مقایسه‌ی تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به گریوز مورد درمان توسط متی‌مازول، یا ید رادیواکتیو

چکیدهمقدمه: عوارض ناشی از تجویز ید رادیواکتیو بر بافت‌ها و ارگان‌های مختلف یکی از نگرانی‌های عمده‌ی پزشکان است. یکی از این ارگان‌ها پانکراس می‌باشد که به دلیل وجودNIS (Sodium-Iodine Symporter)  در آن و توانایی تغلیظ ید رادیواکتیو، اثرات مخرب تجویز ید رادیواکتیو روی آن قابل انتظار است. هدف این پژوهش مقایسه‌ی تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به گریوز مورد درمان مستمر با داروهای ضد تیروئید، با بیماران مبتلا به گریوز بود که ید رادیواکتیو دریافت کرده‌اند. مواد و روش‌ها: در این بررسی 132 بیمار مبتلا به گریوز که پس از درمان دارویی دچار عود شده بودند به صورت تصادفی و یا به دلخواه بیمار برای ادامه‌ی درمان دارویی طولانی‌مدت با متی‌مازول و یا دریافت ید رادیواکتیو انتخاب شدند. در هر گروه آزمایش‌های لازم برای قند خون ناشتا، تست تحمل گلوکز، پروفایل چربی،  هورمون محرک تیروئید، انسولین، HOMA-IR وHOMA-B  اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: دو گروه از نظر سن، جنس، نمایه‌ی توده‌ی بدن و فشار خون اختلاف معنی‌داری نداشتند. میانه‌ی قند خون ناشتا و HOMA-IR در گروه ید رادیواکتیو از گروه متی‌مازول بالاتر بود، به ترتیب (94 در مقابل 90 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر، 019/0P=) و (3/2-2/1) 5/1 در مقابل (1/2-8/0) 3/1،  045/0P=، ولی این تفاوت‌ها پس از تعدیل کردن با سایر فاکتورها از میان رفت.HOMA-B ، قند خون دو ساعت پس از دریافت گلوکز و سطح سرمی انسولین در دو گروه تفاوت آماری معنی‌داری نداشتند. نتیجه‌گیری: احتمال می‌رود بین دریافت ید رادیواکتیو و ایجاد اختلال در تحمل گلوکز ارتباطی وجود نداشته باشد.